Czynnik S i SPS: współczesne hipnotoksyny? cz. 2

Wkrótce się okazało, że ilość materiału uzyskiwana nawet z mózgów zwierząt rzeźnych nie wystarcza do wyizolowania czynnika snu. Pappenheimer przezwyciężył jednak tę przeszkodę. Ponieważ wiadomojuż było, że czynnik snu jest związkiem bardzo trwałym, musi być on wydalany z ustroju z moczem. W odróżnieniu od tkanki mózgowej mocz można uzyskać do badań w dowolnej ilości. Dlatego też Pappenheimer spróbował wyizolować czynnik S z moczu ludzkiego. no zbieranego do innych badań, i stwierdzi!, że istotnie znajduje się w nim substancja snu. Od tej chwili usiłowania jego zespołu szybko zaczęły wydawać owoce. W roku 198! znano już skład czynnika S. choć nie wiadomo było jeszcze, jaka jest jego przestrzenna struktura. Odkryto, że czynnik Sjest topeptyd, składający się z 5 aminokwasów. Prawdziwą niespodzianką było to, że w skład czynnika S wchodzi kwas mur- aminowy. Jest to związek, znajdujący się w błonach komórkowych drobnoustrojów, nikt jednak nie przypuszczał, że występuje on także w tkankach organizmów wyższych. Jak wiadomo z badań nad odpornością, połączenie kwasu muraminowego. tak zwany dwupeptyd mur- aminowy (MDP), wzmaga reakcje obronne przeciwko obcym czynnikom i powoduje gorączkę. Krueger i Pappenheimer stwierdzili, że MDP wywołuje sen u królików. Mimo tych osiągnięć trzeba pamiętać, że wiele jeszcze pytań pozostaje bez odpowiedzi. Przede wszystkim budowa czynnika snu nie jest na tyle poznana, aby można go było zsyntetyzować. Po odtworzeniu trzeba będzie potwierdzić jego działanie. Nie jest też wiadomo, jak reagują na czynnik S różne gatunki, zespół Pappenheimera dotychczas potwierdził jego nasenne działanie u małp, szczurów, kotów i królików.