O pochodzeniu słowa „sen” – kontynuacja

Słowo „spać” występuje w różnych konstrukcjach frazeologicznych, czasem związek znaczeniowy z pojęciem wyjściowym jest dość luźny. Na przykład entschlafen, czyli „zasnąć na wieki”, jest eufemizmem zastępującym słowo „umrzeć”. Beschląfen albo iiberschlafen znaczy zastanowić się nad czymś przez noc. aby wyrobić sobie pogląd na sprawę. Beischlaf znaczy sypiać z kimś, podobnie jak w przypadku wyrażenia „zasnąć na wieki”, nie ma tu bezpośredniego związku z samym zjawiskiem snu i także chodzi o sprawę, o której nie mówi się wprost. Niemieckie słowo Schląfe (skroń) wywodzi się od słowa Schląf (sen), jest to część głowy, na której leży śpiący. Śpiocha nazywa się w języku niemieckim Schląfmutze (szlafmyca, safandułal. Określenie to pochodzi z XVII stulecia i pierwotnie oznaczało czepek nocny, w przenośnym sensie stosowane jest od XVIII wieku, podobno po raz pierwszy użył go w tym znaczeniu Lessing.

A jak nazywa się sen u innych narodów? Słowa, oznaczające sen w różnych językach indoeuropejskich, zawierają rdzeń son lub strnn. po francusku jest to sommeil, po włosku – sowio, po hiszpańsku – sueflo, po portugalsku – somno. po rumuńsku – somnul, po szwedzku – sotnn. duńsku – sovn, rosyjsku – son. po polsku – sen, bułgarsku – sun, serbo-chorwacku – san. czesku – s panek, w języku hindi – sona. Po grecku sen nazywa się hypnos.

W innych językach słowo „sen” brzmi: po węgiersku – ahas. po fińsku – tmi, po turecku – uyku. pohebrajsku shenah, japońsku – nenturi, chińsku – shuijiao, w języku telugu – a w żulu – lala.