Wyniki badań Hessa

Hess stwierdził, że drażnienie określonych części mózgu powoduje, że zwierzę próbuje znaleźć sobie wygodne miejsce, przybiera pozycję jak przed snem i zasypia. Jakkolwiek w każdej chwili można je obudzić, bodźce muszą być dostatecznie silne, tak samo jak w przypadku samorzutnego snu. Sen wywołany drażnieniem może trwać godzinami. Drażnienie pewnych okolic międzymózgowia szczególnie łatwo wyzwala sen.

Wyniki badań Hessa podważyły tezę o biernym charakterze snu. Okazało się, że sen można wywołać nie tylko przez pozbawienie bodźców, ale i przez wzbudzenie określonych okolic mózgu. Znamienne dla poglądów Hessa było to, że nie uważał on snu za zjawisko izolowane od innych procesów zachodzących w organizmie. W roku 1931 pisał: „W badaniach naszych, mających na celu wyjaśnienie istoty snu, opieramy się na założeniu, że sen nie jest w ustroju zjawiskiem odrębnym. lecz musi być rozpatrywany jako element całości” . Rozróżniał on dwa podstawowe stany czynnościowe: stan ergotropowy 2, występujący za dnia i umożliwiający żywym istotom działanie, na przykład agresję lub ucieczkę, oraz stan trofotropowy 3, służący zaoszczędzeniu energii oraz wypoczynkowi i chroniący przed przeciążeniem. Sen, jego zdaniem, jest to „..złożona czynność, dokonywana w stanie trofotropowym, w przewadze układu przywspółczulnego” 4.