Socjologia snu

W kręgu kultury europejskiej w większości domów znajdują się osobne sypialnie. Jest to zdobycz względnie nowa. Jeszcze w późnym średniowieczu wszyscy domownicy spali w tej samej izbie, która poza tym służyła do wielu innych celów. Służba spała razem z państwem, aby w każdej chwili być pod ręką. Pokoje sypialne pojawiają się po raz pierwszy na królewskich dworach. Sławna jest sypialnia francuskiego króla Ludwika XIV, która stanowiła nie tylko ośrodek dworu, ale i państwa. Poranna lever du roi. audiencja udzielana przez Jego Królewską Mość jeszcze w łóżku, była głównym wydarzeniem dnia. Obyczaj urządzania osobnej sypialni przejęła arystokracja, a później mieszczaństwo.

ISOpis poniższy oparty jest na doniesieniach Petera Gleichmanna, profesora socjologii na uniwersytecie w Hanowerze. Warunki nocnego wypoczynku były w dawnych czasach złe. nawet w domach zajezdnych. Gleichmann pisze, że w XVII w. w niemieckich kąpieliskach „z braku łóżek potowa gości spala do północy, podczas gdy pozostali oddawali się rozrywkom towarzyskim, póki nie zwolniły się miejsca do spania”1′. Na wsi długo utrzymywały się dawne obyczaje. Gleichmann przytacza opis życia wieśniaków bretońskich z XIX w„ gdzie między innymi jest mowa o tym, że cala rodzina i najemnicy sypiali w jednym łożu. Podróżnym ofiarowywano serdecznie miejsce w tymże wspólnym wielkim legowisku.

Wzrastająca w XIX w. izolacja mężczyzn i kobiet wpływa także na obyczaje związane z wypoczynkiem. W zamożnym środowisku pan domu i jego żona mają osobne garderoby, a ich latorośle – pokój dziecinny. Synowie i córki mieszkają oddzielnie. Dawniej dostęp do sypialni był łatwy, teraz stała się ona miejscem odosobnienia. Zmiana obyczajów widoczna jest także w zajazdach i szpitalach, gdzie nie majuż wielkich wspólnych sal i coraz częściej urządza się pojedyncze pokoje.