O pochodzeniu słowa „sen”

Niemieckie słowo Schląf (sen) jest pochodzenia starogermańskiego i wywodzi się od czasownika schjąfen (spać), w języku gockim sleps, w staro- i średnio-wysoko-niemieckim sląf. Także holenderskie sluap i angielskie sleep mają ten sam źródłosłów. Schląf en znaczyło pierwotnie tyle, co zwiotczeć, stać się słabym, bezsilnym. Będzie jeszcze mowa o tym, jak we współczesnych badaniach naukowych zwiotczenie mięśni jest ważnym parametrem pozwalającym wyróżniać poszczególne stadia snu.

Słowo Schlutnmer (drzemka) zawiera indoeuropejskiego pochodzenia rdzeń siu, co znaczy wiotki, słaby, bezsilny. Czasownik stummern (angielskie: to slumberl to znaczy „zdrzemnąć się”, pojawia się po raz pierwszy w średnio-wysoko-niemieckim i dolnoniemieckim, do języka literackiego został wprowadzony dopiero w XVI w. przez Marcina Lutra. Jako synonimy słowa dósen Duden 2 podaje: marzyć na jawie, być pogrążonym w półśnie. Angielski odpowiednik dósen – to dozę znaczy drzemać. W użyciu są też rzeczowniki: Dusel. to znaczy upojenie, rozmarzenie, odurzenie, oraz Dunst – mgła, opar. W języku potocznym posługujemy się czasem zwrotem „uciąć sobie drzemkę”, po niemiecku – nicken czasownik ten pochodzi z języku średni o-wysoko-niemieckie- go. Znane jest także żargonowe określenie pennen (kimać), które to słowo wywodzi się z jidyszu (pannai oznacza próżnowanie),